متاسفانه در حال حاضر قانون به طور صریح تکلیف کودکان شیرخوار را روشن ننموده و راه حلهای موجود، فقط می تواند تا حدودی مشکلات را پیش بینی و حل نماید. مثلا تعیین تکلیف یک هفته ای اگر چه نسبت به مدت رسیدگی سایر دعاوی مدتی ناچیز محسوب می شود اما برای کودک شیرخواره ای که هر سه ساعت احتیاج به شیر مادر دارد، این مدت نه تنها سریع نیست بلکه بسیار کند و با تاخیر محسوب می گردد و حتی ممکن است جان کودک را به خطر اندازد. البته راهکار دیگر در این موارد که شاید بتواند گره گشا باشد توسل به دادستان است که ممکن است با سرعت بیشتری به نتیجه برسد.

• فرزندان صغیر هستند ولی بین ایشان فرزندی که نیازمند مراقبت خاص باشد وجود ندارد: در این حالت نیز به هر حال مادر می تواند ضمن طرح دعوی تا تعیین تکلیف نهایی تقاضای ملاقات فرزندان را نماید، دادگاه در اولین فرصت موضوع دستور موقت را بررسی و نسبت به آن تعیین تکلیف می نماید. پس از آن وقت رسیدگی تعیین و در وقت مقرر به اصل دعوی رسیدگی می نماید.
• فرزندان به سن بلوغ رسیده اند اما زیر 18 سال هستند: پیشنهاد بنده در این حالت نیز اقامه دعوی ملاقات فرزند است. در غالب موارد پدران یا مادرانی که فرزندان تحت سرپرستی آنها زندگی می کنند، مدعی هستند که فرزندان بالغ آنها خود علاقه ای به دیدار والد دیگر ندارند، لکن واقعیت امر ممکن است متفاوت باشد.

نقش وکیل دادگستری در دعوی ملاقات فرزند:

به عنوان یک وکیل بارها شاهد موضوعاتی بودم که از طرف مراجعین مطرح شده و تمامی آنها اشتباهاتی بوده است که به دلیل کمبود علم نسبت به طرح دعوی یا دفاع در محاکم بوده است. اولین موضوعی که معمولا به ذهن مراجعین می رسد این است که من به دلیل مشغله کاری نمی توانم طرح دعوی کنم برای همین به وکیل احتیاج دارم وگرنه خودم می دانم و می توانم دعوی را مطرح نمایم! در پاسخ به این نحوه تفکر باید به طور صریح اعلام نمایم که اگر شخصی بدون دانستن علم حقوق در محاکم طرح دعوی نموده و در دعوی پیروز شده و یا نتیجه مطلوب اخذ نموده مطمئنا شخص خوش شانسی محسوب می شود.

در حقیقت اگر شخصی با این تفکر که من طرح دعوی می کنم و حرفهایم را در محضر دادگاه خواهم گفت و دادگاه خود در مورد صحت گفته های من قضاوت خواهد کرد، طرح دعوی نماید، اقامه دعوی وی نتیجه ای جز شکست ندارد مگر آنکه طی دادرسی به طور اتفاقی یا با خوش شانسی واقعه ای رخ دهد یا طرف دیگر سخنی بر زیان خود بگوید که ذهن قاضی را متمایل به صدور رای موافق نماید. بنابراین با توجه به قوانین موجود برای اینکه بتوان دلایل قابل قبول طی یک دعوی مطرح نمود و انتظار ننیجه مطلوب داشت، چاره ای جز مراجعه به وکیل پایه یک دادگستری نیست.

در حقیقت وکیل پایه یک دادگستری با علم به اینکه هر دعوی چه مقدمات و دلایلی احتیاج دارد، آنچه برای اخذ نتیجه مطلوب نیاز است از قبل می داند. بنابراین با ارائه دلایل کافی و قابل قبول بر اساس قانون، دادگاه را مجاب به پذیرش خواسته می نماید و دادگاه نیز که باید در چارچوب قانون رای صادر نماید چاره ای جز پذیرش دلایل و صدور رای موافق نخواهد داشت.

تفاوت دعوی ملاقات فرزند با حضانت:

در دعوی حضانت شخص مدعی است که مراقبت و سرپرستی کامل از فرزندان باید به عهده وی باشد. یعنی فرزندان باید تحت لوا و سرپرستی وی زندگی کنند و تمامی مجوزهای لازم برای ثبت نام در مدرسه یا افتتاح حساب بانکی و سایر اقدامات قانونی و اداری که کودک باید در زندگی اجتماعی انجام دهد، با اجازه و ذیل مراقبت وی صورت گیرد. بنابراین شخصی که مدعی حضانت است در واقع مدعی انتقال همگی مجوزهای لازم برای سرپرستی کامل فرزندان است. اما در دعوی ملاقات فرزند شخص مدعی است که وی از دیدار فرزندان محروم مانده است و همسرش اجازه دیدار فرزندان را به وی نمی دهد. بنابراین دادگاه 24 یا 48 ساعت در هفته را تعیین می نماید که فرزندان با او وقت بگذرانند. در واقع اگر کسی دعوی حضانت فرزندان مطرح کند و در دعوی پیروز هم شود در صورتی که طرف دیگر دعوی ملاقات فرزند مطرح نماید، دادگاه با ملاقات فرزند موافقت می کند و شخصی که حضانت به عهده اوست نمی تواند از ملاقات فرزندان توسط والد دیگر جلوگیری کند، چون هیچ کدام از والدین را نمی توان از ملاقات فرزندان ممنوع نمود.